In de jaren negentig van de vorige eeuw heb ik een aantal jaren in Engeland gewoond. Mijn vrouw had daar een mooie baan gekregen en ik ben uiteraard met haar meegegaan. Aan de andere kant van de Noordzee deed ik onder andere als vrijwilliger werkzaamheden in de natuur.
De volgende passage komt uit mijn boek “Mijn vogels, belevenissen van een vogelaar” en gaat over Koekange vanaf 2001.
Mijn carrière als vogelaar begon ruim 50 jaar geleden in de Noordoostpolder, op een boerderij even buiten Tollebeek. Mijn eerste vogels waren niet bijzonder, zoals de huismus, merel, koolmees en houtduif. Interessanter waren de grauwe vliegenvanger, de gekraagde roodstaart en de velduil. De eerste twee broedden rond onze boerderij, de laatste vloog overdag regelmatig over de akkers.
Met een groep vrienden maak ik met enige regelmaat een lange wandeling. We verzamelen bij een van ons met koffie en koek. Dan gaan de wandelschoenen aan en gaan we op pad. Na de stevige wandeling versterken we ons innerlijk met soep en broodjes, waarna tot slot een ieder weer huiswaarts keert.
Vraag een willekeurig persoon wat het grootste roofdier in ons land is en het antwoord zal de wolf zijn. Met zijn kop-staartlengte van anderhalve meter en een gewicht van 30 tot 80 kilo voor een mannelijk exemplaar is het geen klein beestje. Toch is de wolf niet het grootste roofdier in ons land.
In Zuid-Limburg hebben ze een wolvenprobleem, maar het is niet wat je denkt. Het heeft totaal geen betrekking op meisjes met een rood hoofddeksel. Het betreft een veel kleiner zoogdier, die niet verwant is aan ons op één na grootste roofdier.
De volgende passage komt uit mijn boek “Mijn vogels, belevenissen van een vogelaar” en gaat over een bezoek met een collega aan het Lauwersmeer in 2016.
Het valt niet te ontkennen, de eerste storm is al weer overgewaaid en de overvloedige regen heeft de sloten doen vollopen. In de herfst zijn dergelijke weerfenomenen niet vreemd.
Sinds twee jaar heb ik een labradoodle, een schat van een beest. Maar het blijft wel een huisdier, op een voetstuk zetten doe ik haar niet. In andere landen zijn er wel (huis)dieren die op een voetstuk staan. Zo beschouwen bewoners in India de koe als heilig dier en in Thailand is die eer voorbehouden aan de olifant.
Misschien wel het meest spectaculaire natuurverschijnsel in ons land is het zwermen van grote groepen spreeuwen boven hun slaapplek. In aanzienlijke aantallen zwieren ze heen en weer boven bijvoorbeeld een groot rietveld, waarbij de meest fantastische figuren ontstaan.
In een vorige Stukje Natuur had ik het over springstaarten. Per vierkante meter kunnen er vele duizenden exemplaren onder de grond leven. Maar dat zijn niet de enige levende organismen die het daglicht niet verdragen.
Dat Nederland bekend staat als een kikkerland zullen veel lezers niet ontkennen. Maar waarom? Immers van de meer dan 7.000 soorten kikkers wereldwijd komen hier slechts elf soorten voor.
In de laatste week van augustus was ik samen met mijn vrouw vogelwachter bij de Slufter op Texel. Dat is een bijzonder natuurgebied, waar door een gat in de duinenrij dagelijks de Noordzee in- en uitstroomt.
Slakken en een sier- of moestuin is geen goede combinatie. Heeft u net wat jong spul geplant, staan de stengels er de volgende dag nog maar zielig bij. Nu zou u naar de spuit kunnen grijpen of wat slakkenkorrels strooien, maar bij mij komt die chemische troep niet in mijn beide tuinen.
Er zullen genoeg dorpsgenoten zijn met een tuintje voor en/of achter hun huis. Maar velen zullen zich niet realiseren dat in dat tuintje per vierkante meter misschien wel vele duizenden springstaarten kunnen voorkomen. Je zult ze echter niet zo gauw zien, het zijn hele kleine beestjes.