Op de zondagmorgen luister ik regelmatig naar Vroege Vogels op Radio1, soms terwijl ik nog in bed lig. Ik dien immers wel een beetje op de hoogte te blijven wat er in de natuur zoal speelt. Als bijkomend voordeel kan er iets voorbijkomen, dat ik kan gebruiken als een onderwerp voor mijn column.
Toen ik nog studeerde in de jaren zeventig en tachtig, was het niet ongewoon dat je langs de weg stond te liften om met een tas vol wasgoed huiswaarts te keren. Er was altijd wel iemand die zijn vervoermiddel beschikbaar stelde voor de thuisreis. Nu zie ik tegenwoordig niet meer zoveel lifters langs de weg.
Sinds twee jaar heb ik een labradoodle, een schat van een beest. Maar het blijft wel een huisdier, op een voetstuk zetten doe ik haar niet. In andere landen zijn er wel (huis)dieren die op een voetstuk staan. Zo beschouwen bewoners in India de koe als heilig dier en in Thailand is die eer voorbehouden aan de olifant.
Om van de natuur te genieten zul je naar buiten moeten. Wandelschoenen aan, verrekijker mee en op pad. Binnen valt er namelijk niet zoveel te genieten. Je zou eventueel zo’n prachtig natuurprogramma op tv kunnen bekijken van David Attenborough. Hij heeft er genoeg gemaakt.
“Oh dennenboom, oh dennenboom, wat zijn uw takken wonderschoon”. Kerstmis komt eraan en dan staat in veel huishoudens een dennenboom. Een gebruik dat vermoedelijk ontstaan is uit Germaanse tradities.
In de tweede klas van mijn middelbareschooltijd ben ik geïnteresseerd geraakt in vogels uit de vrije natuur. Dat is al ruim een halve eeuw geleden, waar blijft de tijd?
In de jaren negentig van de vorige eeuw woonde ik een aantal jaren in Engeland. Mijn vrouw had daar een baan gekregen en ik heb toen het huishouden voor mijn rekening genomen. Boodschappen doen behoorde tot een van mijn taken.
Nog steeds bestaan er bij sommige mensen vooroordelen ten aanzien van sommige dieren. Bijvoorbeeld dat wolven gevaarlijk zijn voor mensen. Dat is niet waar, een wolf is in het algemeen banger voor de mens dan andersom. Uitgezonderd een wolf met hondsdolheid, maar dat komt in West-Europa niet voor.
Bij het zien van een boktor gaan bij sommige mensen de alarmbellen af. Visioenen van doorgezakte dakbalken in een monumentaal gebouw, onverwachts door de antieke stoel van oma zakken of een onbetrouwbare bruggetje over het water.
Aan het begin van de zeventiger jaren heb ik nog met de hand koeien gemolken. ’s Ochtends of ’s avonds zat ik dan in de wei een emmer van 15 liter vol te melken.
Mijn vrouw is in augustus jarig. Fijn voor haar, maar als we haar verjaardag in de tuin willen vieren, is de kans groot dat tijdens het nuttigen van allerlei lekkers er vervelende wespen langskomen.
De laatste tijd hoor je regelmatig verhalen dat het met allerlei insecten niet goed gaat. Zo zijn er verschillende bijensoorten die het lastig hebben en op sommige locaties zijn driekwart van de insecten zelfs verdwenen. Gelukkig zijn er uitzonderingen.
Al meer dan een halve eeuw ben ik vogelaar, daar was ik voor mijn studie biologie al mee begonnen. Nu zou je kunnen denken dat ik mij tijdens mijn studie voornamelijk op vogels zou richten. Echter dat is niet het geval geweest.
Lezers van deze column zullen wellicht weten dat ik al jaren actief ben in het Dwingelderveld. Dit grootste natte heidegebied van West-Europa komt regelmatig in mijn teksten langs.
Voor een nieuw onderwerp voor Stukje Natuur wijk ik de laatste tijd steeds vaker uit naar de social media op het internet. Sinds het begin van de Koegang in 2005 loopt het aantal onderwerpen al tegen de vierhonderd. De meest gebruikelijke onderwerpen zijn zo langzamerhand dus wel voorbijgekomen.
De volgende passage komt uit mijn boek “Mijn vogels, belevenissen van een vogelaar” en gaat over een reis naar Ontario in 2012.
Volgens mij zijn er genoeg lezers die op hun toilet een of meerdere boekjes hebben liggen. Het zou mij niet verbazen. Natuurlijk liggen er geen romans, want dan bezet je de wc veel te lang.
Het zou vreemd zijn als iemand nog nooit een blauwe reiger gezien heeft. Alhoewel blauw is hij niet echt, ik houd het meer op grijs.
Elk jaar komen er wel bijzondere vogels in ons land langs. Kleine vogels zijn wat moeilijker te vinden dan de grote exemplaren. Gelukkig zijn er tegenwoordig handige app’s om je te helpen.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw heb ik een periode op het Instituut voor Plantenziektenkundig Onderzoek in Wageningen gewerkt. Ik deed daar onderzoek naar de resistentie van sla tegen bladluizen.