Koekange

Op een vrijdag in juni 2017 krijg ik ’s ochtends een telefoontje van Jan Schaper, koster van deze kerk. ‘Ik heb jouw naam gekregen van Johannes de Kleine, want er zit een uil in de kerk,’ zei hij. ‘Dat kan kloppen,’ antwoord ik, ‘dit jaar broedt er een stelletje steenuilen.’ ‘Maar hij zit boven de kansel,’ reageert Jan vervolgens. Dat vraagt om actie, dus spreken we af dat ik na de middag naar de kerk kom. Nu heb ik veel ervaring met kerk- en steenuilen in broedkasten, maar om er eentje te vangen in een hoog gebouw, dat is andere koek. Dan krijg ik het idee om een groot schepnet te gebruiken, maar helaas heb ik er geen. Nu weet ik dat Bertram Waninge een verwoed visser is, misschien kan hij mij helpen. Helaas is hij niet thuis, maar zijn visspullen wel. Van zijn moeder Gea mag ik het schepnet even lenen. De opening van het schepnet is groot genoeg, maar de steel is te kort. Met een paar plastic kabelbinders is daar eenvoudig een langere stok aan te knopen.

Net na de middag gaan Xandra en ik naar de kerk. Jan is er al en laat ons binnen. Daar zit boven de kansel en voor het raam een jonge steenuil, waarschijnlijk net uitgevlogen. Door een klein, openstaand raampje is hij naar binnen gekomen. Bij benadering vliegt hij gelijk naar het orgel. Het is daar lastig om hem te vangen, dus vraag ik Xandra om hem van het orgel weg te jagen. Terug bij de kansel raakt het steenuiltje toch enigszins in paniek. Gelukkig komt hij recht op mij af en kan ik hem eenvoudig met het schepnet vangen. Eenmaal buiten eerst even een foto maken voor het nageslacht. Daarna vliegt het jonge steenuiltje zijn vrijheid tegemoet. Natuurlijk spreek ik met meerdere personen over dit voorval. Een dorpsgenoot merkt droogjes op dat de steenuil zich mogelijk aan het bekeren was tot kerkuil.

Uit het hoofdstuk “Koekange” pagina 119.