Het Lauwersmeer

Een aantal dagen later rijden Yolande en ik op een zonnige vrijdag naar het noorden. Zodra we de snelweg opdraaien wacht ons een verrassing. Boven de snelweg vliegt een rode wouw. Daar had ik niet op gerekend, maar wel mooi meegenomen. Een uurtje later rijden we het Nationaal Park Lauwersmeer in. Die status kreeg het gebied in 2003.

Onze eerste stop is bij de Schildhoek. Daar had ik vele jaren geleden mijn eerste slechtvalk gezien. Nu kunnen we hem daar niet vinden, dus rijden we door naar de nabijgelegen vogelkijkhut. Ik installeer mijn telescoop en speur de omgeving af. Het duurt niet lang eer ik de slechtvalk op een paaltje zie zitten. Natuurlijk geef ik Yolande ruim de tijd om deze vogel te bekijken. Haar dag kan in ieder geval niet meer stuk.

Gelukkig is er meer dan alleen de slechtvalk. Bij binnenkomst hadden we al een grote groep kolganzen gezien op de akkers. Maar de topattractie is toch wel de zeearend, die heeft het jaar daarvoor in dit gebied gebroed. Waar is mij helaas niet duidelijk. We rijden de Strandweg een stuk verder op richting Lauwersoog. Zodra we bij de Zuidelijke Ballastplaat aankomen, staat daar een levensgroot beeld van een zeearend, uitgesneden op ware grootte in cortenstaal.

Even verder komen we een bedrijfsauto van Staatsbosbeheer tegen. Ik vraag de boswachter waar ik de zeearend zou kunnen vinden. ‘Vrij simpel,’ zegt hij, ‘rij naar dat kunstwerk van de zeearend en in zuidelijke richting ligt in de verte het nest van de zeearend’. Yolande en ik rijden dus terug en installeren mijn telescoop naast het kunstwerk. Omdat de bomen nog niet in blad zijn, vind ik het nest van de zeearend vrij gemakkelijk. Net op het moment als ik naar het nest sta te turen, landt er een exemplaar op het nest. Wat een mazzel.

Uit het hoofdstuk “Het Lauwersmeer” pagina 113.