Houtsluipwesp

Nu gebeurt dat niet bij elke boktor die in Nederland voorkomt. Dergelijke schade komt van de huisboktor. Andere soorten boktor, zoals uit bijvoorbeeld haardhout, zijn volkomen ongevaarlijk. Het zijn de larven van deze insecten die zich door het hout heen knagen, soms zelfs enkele centimeters diep. Dergelijke boktorlarven zijn dan goed verstopt voor hun grote vijand, de specht.

Toch is er een vijand die toch nog een gevaar vormt voor de diepere boktorlarven, de houtsluipwesp. Het vrouwtje van dit insect loopt over schors van bomen met trillende antennen. Zij kan vier centimeter lang zijn en heeft aan haar achterlijf nog eens een dunne legboor van bijna vier centimeter. Het vrouwtje vangt ieder signaal, iedere trilling op om zo een boktorlarve te lokaliseren. Vaak op een diepte van enkele centimeters. Heeft zij eenmaal een boktorlarve gevonden, dan blijft zij nog even doorgaan met haar waarnemingen op de plek des onheils. Zij moet immers weten hoe diep de boktorlarve zit, of er geen belemmeringen in het hout zitten en of er misschien al een andere houtsluipwesp voor is geweest.

Het vrouwtje heft haar achterlijf omhoog en brengt de lange legboor in positie. De legboor bestaat uit een schede van twee helften, met binnenin de feitelijke legboor. Zij boort haar legboor door het hout naar de boktorlarve. Nu nog even het eitje erdoor en klaar is Kees. Ja, maar het eitje is vele malen dikker dan de legboor. Daarvoor heeft zij een list verzonnen. De eitjes van de houtsluipwesp zijn zeer flexibel en zij kan het eitje door de legboor als een lang, dun filament persen. Zodra het eitje de legboor door is komt de oorspronkelijke ovale vorm weer terug en kan de ontwikkeling van een houtsluipwesplarve ten koste van de boktorlarve beginnen.