Gele weidemier

Ik hoefde niet elke dag te melken, alleen als mijn vader door omstandigheden afwezig was. Hij hield namelijk twee koeien als hobby. De melk was voor eigen gebruik, de rest ging in een melkbus naar de melkfabriek. Gelukkig schafte de melkfabriek op gegeven moment de melkbus af en zou er een melktank moeten komen. Toen was het gedaan met de twee melkkoeien.

Wat ik toentertijd niet wist, maar waar ik tijdens mijn biologiestudie achter ben gekomen, is dat mogelijk onder de graszode waarop ik zat te melken, dat ze daar ook aan het melken waren. Nee, geen kleine kabouters met kleine koetjes. Het betreft hier de gele weidemier, die bepaalde soorten bladluis op de wortels van het gras aan het melken waren.

De gele weidemier is een kleine mierensoort van ongeveer 3 tot 5 millimeter lang. De kleur is uiteraard geel, maar dat kan soms richting bruin gaan. Ze leven in ondergrondse kolonies en leven daar voornamelijk van kleine geleedpotige organismen en zuigen ze de honingdauw van bladluizen op. Die honingdauw verkrijgen de mieren door met hun antenne op het achterlijf van een bladluis te trommelen, waardoor de bladluis een klein druppeltje honingdauw produceert. De mieren drinken dit vocht op en brengen het terug naar hun kolonie. Dit gedrag noemt men melken.

De samenwerking gaat verder dan alleen het melken. Gedurende het groeiseizoen zijn er uitsluitend vrouwelijke bladluizen. Die produceren meerdere generaties jonge vrouwtjes. Echter in het najaar ontstaan door verandering in het weer en de samenstelling van het voedsel (het gras gaat in winterrust) naast vrouwtjes ook mannetjes. Samen produceren die bevruchte eitjes. De gele bosmier neemt deze eitjes vervolgens mee naar de kolonie om ze goed te verzorgen. Daarnaast beschermen de mieren de bladluizen tegen allerlei vijanden.